NLP definiuję jako metodologię modelowania, czyli poznawania, uczenia się i zastosowania strategii myślenia i działania ludzi skutecznych w wybranych aktywnościach i dziedzinach życia. Główną metodą (oprócz obserwacji) jest tu studium subiektywnego doświadczenia, czyli badanie struktury ludzkich myśli – cech wizualizacji, dialogu wewnętrznego i kinestetyki (smaku, zapachu, emocji i odczuć) i wzajemnego ich powiązania.

Mówiąc prostym językiem – NLP to metoda szybkiego uczenia się skutecznego myślenia i działania oraz osiągania sukcesu w wybranej przez siebie dziedzinie. Korzystając z narzędzi NLP możesz nauczyć się lepszej komunikacji z ludźmi, samokontroli emocjonalnej, tworzenia biznesu i wielu innych.

Pochodnymi modelowania są modele, czyli rozpisane strategie określonej umiejętności (np. perswazji, terapii, komunikacji, biznesu, sportu) – z zasadami jak się jej nauczyć oraz/lub jak ją stosować.

Podstawa całego nurtu opiera się na przekonaniach:

poprzez modelowanie możemy nauczyć się wszystkiego, co umie lub zna jakikolwiek człowiek na Ziemi (pod warunkiem, że pozwalają nam na to warunki fizjologiczne i motywacyjne),

nasze doświadczenie wewnętrzne ma określoną strukturę, którą możemy badać. Strukturą tą są submodalności, czyli cechy naszego doświadczenia zmysłowego. Przy widzeniu/wizualizacji będzie to np. kolor, kontrast, światło, odległość, głębia itp. Pomyśl o osobie, z którą łączysz jakiekolwiek silne emocje. Miłość, szacunek, złość, cokolwiek. Pomyśl o tej osobie i sprawdź, gdzie pokazuje Ci się w głowie jej obraz. Określ kierunek i odległość obrazu od siebie. Gdy już to zrobisz, oddal ten obraz o 500 metrów w wizualizacji. zabierz mu kolory, ściemnij, zmniejsz i obniż względem Ciebie. Jak teraz patrzysz na tą osobę? Prawda, że „odczuwasz” ją inaczej? Jeśli jest to bliska Ci osoba – cofnij zmiany i „odłóż” obraz na miejsce. 🙂

mapa nie jest terytorium, tzn. nasze postrzeganie rzeczywistości jest subiektywne i tylko pośrednio odnosi się do rzeczywistości. Nie widzimy rzeczywistości – mamy dostęp „tylko” do jej odwzorowania przez nasz mózg. Nasza percepcja tworzy mapę, poprzez którą komunikujemy się z rzeczywistością zewnętrzną. Inni ludzie mają inne mapy, ponieważ budują je mając inną fizjologię, filtry percepcyjne, przekonania, metaprogramy etc. niż my. Gdy jesteśmy tego świadomi – możemy poznawać ich mapy, co jest podstawą empatii i dobrej komunikacji.

zasada koniecznej różnorodności, mówiąca o tym, że w systemie największą szansę na rozwój i przewagę nad innymi ma nie element najsilniejszy, ale ten, mający najwięcej rozwiązań. Nauczyciel ma siłę, uczeń ma więcej rozwiązań – dlatego, jeśli nauczyciel nie pozna nowych sposobów działania, będzie sobie dawał wkładać kosz na głowę – po prostu przegra z uczniem. Państwo – ogromny twór mogący dosłownie zmiażdżyć jednostkę. A jednak, jednostka może przechytrzyć system (podatkowy, prawny itp.). W życiu chodzi więc po prostu o rozwój.

Człowiek to więcej, niż zachowanie. Ogromna większość naszego życia to procesy wewnętrzne. NLP wnika w nie i bada, jako przyczyny zewnętrznego zachowania. Zachowanie w tym momencie uznajemy za wtórną część systemu danej osoby. Zachowanie powiązane jest z myśleniem wzajemnie, tzn. wpływając na jedno z nich, wpłyniemy też na drugie.

Działamy doskonale. NLP neguje, czy raczej ogranicza pojęcie „zaburzenia”. Uznaje, że nasze procesy myślowe, emocjonalne i behawioralne (zachowania) są w pełni sprawne. To, co psychologia nazywa zaburzeniem, traktujemy bardziej jako stosowanie błędnej lub brak określonej umiejętności, przekonania lub strategii umysłowej. Przykłady – fobia (będąca strategią opartą na stworzeniu określonego wyobrażenia), dysortografia (do pozbycia się jej wystarczy nauka odpowiednich mnemotechnik), depresja (oparta na nadaniu wartości negatywnym obrazom i dialogom wewnętrznym, popularnie nazywanym myślami).

C.D.N.

Sukcesów, Szczęścia i Spełnienia,
Michał Jankowiak